Sollicitatieverhaal van de dag

Na 34 jaar bij dezelfde werkgever en bijna 58 jaar oud werd ik ontslagen wegens bedrijf economische reden. Slecht bedrijfs resultaat dus een zeer mager regeling,wegens dienstjaren en leeftijd een aanvulling op mijn WW uitkering voor maximaal 24 maanden.
Vol vertrouwen ben ik gaan solliciteren nu een jaar later en vele standaard afwijzings brieven verder heb ik mijn verwachtingen bijgesteld. In totaal 38 jaar in de detailhandel gewerkt waarvan de laatste 10 jaar als manager en reageer op elke vakature maar ontvang zelfs op een vacature voor kassa medewerkster brieven dat ik niet aan het profiel beantwoord of dat ze een kandidaat hebben die beter gekwalificeerd zou zijn. Altijd gewerkt soms 50 uur per week veel hart voor de zaak en vele trouwe klanten maar blijkbaar wordt er alleen naar mijn leeftijd gekeken. Volgens KADUS zal ik tot mijn 66ste moeten werken maar wie neemt 50+ aan? Na ingang van de nieuwe ontslag wet zal de groep 50+ werkzoekend sterk groeien maar of daardoor voor jongeren meer werkgelegenheid ontstaat valt sterk te betwijfelen. Die nog een baan hebben zullen harder en langer moeten werken met de dreiging van ontslag. Verder automatiseren steeds meer via internet steeds minder service "Modern Times". Mijn ouders zeiden als je maar hard werkt, je best doet, bereid blijf te leren, goed en eerlijk ben zal je het redden......... je moet alleen zorgen voor je 50ste "binnen" te zijn is de raad die ik nu aan de kleinkinderen mee geef.


________________________________________________________________________________


Het kan nog gekker. Op je 15e gaan werken. Op eigen kosten en in de vorige eeuw in de avonduren mijn HTS bouwkunde gehaald. Binnen de bouw,- advies en vastgoedwereld mijn brood verdient. Vanaf mijn 30e tot heden regelmatig en voor korte periodes door crises en reorganisaties baanloos geworden. Net als zovelen in die bouwwereld heb ik op uitzend en contractbasis moeten werken. Toch vond ik op latere leeftijd steeds opnieuw een nieuwe klus. Nu ben ik 60 heb de laatste 3 jaar voor een grote bouwonderneming gewerkt. Deze werkgever wilde mijn contract niet omzetten naar een vast dienstverband. Naar zijn zeggen de huidige economische crisis. Ik val als zovelen tussen het wal en schip. Wil zeker nog een aantal klussen oppakken. Moet ook wel want ook ik heb vaste lasten. Maar dan moet er wel werk zijn. Helaas zijn er in mijn beroepstak geen passende banen meer. Toch heb ik nog wel eens een sollicitatiegesprek een toezegging etc. Weet zeker als er geen economische crisis zou zijn zou ik nog wel een klus voor een bepaalde tijd ergens kunnen krijgen. Nu lukt het niet. Het UVV doet en kan ook niets voor mij doen. Er zijn domweg geen passende banen. Heb het ook nog even buiten mijn beroepstak geprobeerd. Dat was helemaal kansloos. Als het niet meer binnen 1 jaar lukt dan heb ik geen inkomsten meer. In mijn geval wil de politiek dat ik tot mijn 65 werkt. Heb dan 50 jaar gewerkt. Wie kan dat nog zeggen. Prima maar zorg dan ook dat er banen voor anderen en mijnzelf zijn. Tot nu toe zijn het binnen de politiek allemaal roeptoeters die wat roepen en willen een beleid dat je na een jaar al op de bijstand terug valt. Nou dat gaat binnen onze huidige economie ook wel lukken. Vertrouwen heb ik niet meer in onze roeptoeters.




___________________________________________________________________________


Mag ik ook even lekker anoniem mijn hart uitstorten???? Sinds een paar jaar gaat alles mis. Ik liep tegen de vijftig en werd op een vieze manier uit mijn goede baan gewerkt door hogerhand. Met alle gevolgen van dien. 
Ik wilde graag een vergelijkbare baan, dat is tot op heden toe niet gelukt. Al 2 jaar heb ik geen uitkering meer en bevindt ik mij in een zeer onzekere situatie. Wanneer ik de verhalen hier lees, loopt het kippevel mij over de rug. Zelf drieg ik ook failliet te gaan wanneer ik niet binnen nu en zo snel mogeleijk een baan vindt... Deze maand hebben we alles nog kunnen betalen, dankzij het vakantie geld, wat ook schoon op is. 
Goed voor je gezondheid is de toestand ook niet, ik probeer onstpannen te blijven maar het wordt steeds moeilijker om van al het fijne wat ik (nu nog) heb te genieten. De angst om die zaken te verliezen overheerst... Mijn dieren zijn mijn alles, desnoods ga ik op droog brood... Maar moet ook een dak boven mijn hoofd houden...
KUTregering! Hoe is het in godsnaam mogelijk dat op deze manier zoveel mensen naar de klote gaan?!
Boos, bang en teleurgesteld...