In afwachting van uw antwoord...
Moe liet ik mijn handen rusten op het toetsenbord,
inspiratieloos en voelde me leeg.
Ik, die altijd zo vrolijk was, die zo hard werkte, succesvol
was...ik kon er weinig meer
van terugvinden bij mezelf.
Ik was mijn baan kwijtgeraakt door een ernstige
conflictsituatie, waarbij de werkgever
mij 80 uur per week liet werken, en 32 uur uitbetaalde. Mijn
bonussen wat opliep tot
hoge bedragen kon ik ook op mijn buik schrijven, het bedrijf
ging namelijk na korte tijd
failliet.
Ik woonde groot en mooi, echter de kinderen van de
huiseigenaar wilden heel graag die woning, en hebben er werkelijk alles aan
gedaan om mij er uit te krijgen, het was een verschrikkelijke tijd, en het ging
zelfs zo erg dat ze mijn dieren hele erge dingen hebben toegedaan.
Ik verhuisde uiteindelijk en weigerde een uitkering omdat ik
vond dat ik snel weer aan de slag moest. Ik wilde niet het prototype worden van
een aantal mensen die ik persoonlijk kon, wie in joggingbroeken en vette haren
buiten de uitkeringsinstantie een sigaretje stonden te roken.
Ik ging gesprekken met ze aan, en schrok erg van hun
desinteresse om een baan te zoeken.
"Waarom zou ik zoeken? Er is geen werk...en ik vind het
best zo..." antwoordde een vrouw van eind 20. "Van werken wordt je
moe.." antwoordde een man van midden 40. 2 gezonde mensen, totaal niet
gemotiveerd. Hoe langer ze werkeloos zijn, hoe moeilijker is het om weer
een goed dagritme te krijgen, en zakken deze mensen steeds
verder. Gelukkig is niet iedereen zo. En zijn er weldegelijk mensen die hard
solliciteren, een lagere salarisschaal aannemen, en
kijken of er een omscholing mogelijk is. De werkeloosheid is
inderdaad hoog,en de recessie is nog niet afgelopen, maar moeten we daarom met
ons allen het hoofd laten hangen? Nee..absoluut niet. We moeten creatiever
worden, ons verder ontwikkelen in een goed sollicitatieproces, en niet denken
"in afwachting van uw antwoord.........."
Ondanks ik een aantal lichamelijke gebreken heb, kijk ik
niet naar de kwantiteiten, maar naar de kwaliteiten die ik bezit. Ik besloot
van mijn uit de hand gelopen hobby fotografie mijn werk te maken. Ik kreeg al
jaren de "Ohhhh's" en "Ahhhh's" te horen over mijn werken,
en men vroeg steeds waarom ik daar niet verder in ging. Doordat ik een
autodidact ben, heb ik al jaren aan thuisstudie gedaan, en heb eerst mijn
werken laten beoordelen door heel veel andere
fotografen. Deze waren zeer positief, en ook van hen kreeg
ik het advies om er mee verder te gaan. Ik ging een gesprek aan de KvK en deed
een marktonderzoek. Dit viel ook allemaal positief uit. Ik investeerde enorm in
nog beter materiaal en startte mijn bedrijf. Ik kreeg te maken met
verschrikkelijke pech. De recessie nam grotere vormen aan, en de bedrijven die
mij toegezegd hadden om gebruik te maken van mijn diensten,
deden of de geldkraam dicht,
of gingen zelfs failliet of stopten met hun bedrijf. Ik
moest bij de bedrijven waar ik wel voor gewerkt had soebatten om mijn geld.
Uiteindelijk kostte het zoveel, en door het faillissement
van een groot bedrijf viste ik mooi weer achter het net. Ik
zette een reserve troef in...ik begon een massagesalon en investeerde ook daar
weer in. Toen het echt leuk ging lopen, brak ikmijn hand, en die zou volgens de
chirurg nooit meer goed functioneren. Ik melde mij bij een bedrijvenfonds,
echter die kon mij niet helpen, daar ik te kort bestond. Mijn reserves waren
inmiddels aardig aan het slinken, en ik besloot mijn huis te verlaten en kocht
een caravan. overal waar ik aanklopte, niemand kon me helpen en uitkering wilde
ik liever niet, maar moest toch wat...echter overal werd het geweigerd. Ik
kookte op het vuurbuiten, deed zeer zuinig boodschappen, en was echt bezig met
een survival. En toch...deze periode is heel goed
voor me geweest, want ik "Back to the Basic", en
leerde mezelf kennen. Vroeger ging het allemaal zo lekker, en over financiën
hoefde ik me nooit druk te maken. Nu stond ik voor het vuur, te kijken hoe ik
mijn potje eten gaar aan het koken was, terwijl op het andere vuur een pan met
wasgoed stond te pruttelen.. Aankloppen om hulp bij mensen deed ik liever niet,
maar op een gegeven ogenblik ben ik een facebook gaan openen over mijn survival
en ben
open en eerlijk over mijn situatie geweest. Enorm veel lof
kreeg ik over mijn levensstijl en men bewonderde mijn kracht en
doorzettingsvermogen. Op een avond zit ik voor het kampvuur en dacht
ik...ja..als je wilt dan vind je de positieve moed, en ga je hard aan de slag.
Ik ging de volgende dag naar een goede vriend, vroeg of ik
er een aantal dagen mocht blijven
omdat ik hoe dan ook werk wilde vinden. Mijn survival-leven
heeft me enorm inzicht gegeven in mezelf al die maanden, maar ik vereenzaamde
wel. Ik ging mijn sociale contacten, en vooral het werk missen. De eenvoud van
het leven is goed te doen, maar me productief voelen, en inkomsten zelf
genereren, zonder mijn handje op te houden deden mij in een sollicitatiestorm
belanden. Overal waar ik tips kon vinden las ik, trachtte ik toe te
passen..echter het kreeg een vorm waarbij ik niet meer mezelf was. Ik woon in
het hoge Noorden, en daar is de mentaliteit toch anders dan elders in het land.
Nu kwam ik er achter doormiddel van een feedback bij een afwijzing te vragen,
per mail of telefonisch, dat mijn CV te
uitgebreid was. Ik schepte door al mijn werkervaring en veel te lange CV
verwarring, en waar mijn "raakvlak" voor het bedrijf lag, werd door
die chaos over het hoofd gezien. Ik wilde mijn diversiteit tonen, maar het
bracht me niets.
Nu stap ik gewoon leuke bedrijven binnen (die ik vooraf al
goed bekeken heb via hun site) en vraag een gesprek met P&O, of ik bel of
stuur een open sollicitatie. Daarnaast ben ik ook actief in de social media. Ik
laat duidelijk blijken dat ik geen streepjes-scoorder ben voor mijn verplichte
UWV uitkering, maar echt graag wil werken, en leg ook uit waarom ik nou juist
bij hun wil werken. Dat vergt tijd, omdat je je moet verdiepen in het bedrijf
en jezelf eerlijk onder de loop moet nemen of jij bij dat bedrijf past. Dat kan
alleen al je informatie over het bedrijf hebt, en jezelf kent. En hoezo geen
werk? Ben je afhankelijk van je woonomgeving? Of vind je het lastig om 2
reisuren voor woon/ werkverkeer te hebben? Als je echt graag wilt werken ga je
die grens over. Ergens is die baan voor jou, waarbij ook jij iedere dag
fluitend naar je werk gaat..waarbij je aan het einde van de maand trost je
saldo bekijkt, je rekeningen betaald en je weer in de maatschappij een
betekenis hebt. Praat met ondernemers, zonder te solliciteren, en vraag, wat
zoekt U in een werknemer? Wat verwacht U wat er in een CV staat? Wat kan U
bieden? Ik weet zeker dat ook jij je CV gaat aanpassen, en serieuzer met
sollicitaties om gaat gaan...want wees eerlijk...mijn verhaal is geen sprookje
maar realiteit..en dat gun je niemand. Mijn kracht is het om positive minded te
blijven, en mijn droombaan komt eraan... Morgen heb ik een dag werk om wc's
schoon te maken...met mijn HBO opleiding met leidinggevende functies en een
salariëring wat 1/4 is van wat ik gewend was...Maar ik heb er zo een zin
in...tis de opstap naar mijn toekomst..mijn toekomst waarin ik in geloof..GAAN
VOOR JE DOEL..en niet in afwachting voor uw antwoord...maar de spirit om door
te gaan naar je doel...jouw droombaan.... Veel succes... ;-)
door: Caat
door: Caat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten