Sollicitatieverhaal van de dag

Na 18 jaar trouw voor mijn baas te hebben gewerkt ben ik in 2008 ook de straat op geveegd.

Reorganisatie noemen ze dat. Dat is bullshit. Wij waren gewoon te duur.

En dan pleuren ze gewoon zo’n tent dicht.

Waar sommige mensen al meer dan 35 jaar werkten.

Kom dan nog maar eens aan de bak.

En dat is wat er hier in Nederland gebeurt.

En ik heb het ook niet opgegeven. Omdat ik verantwoordelijkheidsgevoel heb.

Maar ik heb geen man die voor mijn kind zorgt.

Dus ben genoodzaakt om in mijn buurt werk te zoeken.

Dat is me gelukt.

Ik heb na 4 jaar nu mijn derde nieuwe baan te pakken.

Eerst krijg je in 2009 te horen dat er crisis is, dus einde oefening.

Dan ga je via een uitzendbureau ploegen dienst draaien.

Maar als je een puberend kind hebt, is dat niet echt ideaal.

Komt de volgende kans om de hoek, bij het eerdere bedrijf in dagdienst.

En daar word je vervolgens na 3 contracten ook weer de straat opgeschopt.

Je doet het wel goed, maar we moeten bezuinigen, dus helaas!!

Nu weer aan de bak via een uitzendbureau. Dat is beslist niet ideaal.

Al met al ben ik er met al mijn zekerheden, na mijn ontslag, financieel ontzettend op achteruit gegaan.

DAT doet de overheid.

Ik heb altijd...En dat mag je echt wel geloven...Op een eerlijke manier gewerkte hard gewerkt.

Ik heb bij iedere baan inkomen moeten inleveren..

Ik hou mijn hart vast, mocht ik weer een keer op straat komen te staan.

Dan hou je niets meer over.

Ben nu 55. En ik heb een studerende zoon van 18.

Maar ik geef de moed niet op, en ga door.

Hoewel ik me echt zorgen maak naar de toekomst toe.

Ben nu nog steeds gezond. En zolang ik kan zal ik knokken voor een baan.

Want ik wil echt bij niemand m,n hand ophouden.

Ik hoop nog steeds op een zekerheid en een vast inkomen.

Maar ben me er tegelijkertijd ook van bewust dat dit er waarschijnlijk nooit meer van zal komen.

DANK JE WEL OVERHEID!!