Sollicitatieverhaal van dag..

Enige jaren geleden waren mijn partner na 3 miskramen het wel even helemaal beu!

En omdat je soms dingen niet kan veranderen maar jezelf we, namen we een drastisch besluit. We gaan een paar maanden naar Costa Rica.

Dus beide de banen, die toch ook niet meer zo goed pasten, in de wilgen gehangen en gaan.

Bij thuiskomst bleek ik weer zwanger en dit keer was het een gezonde zwangerschap. Dus euforisch heb ik me op het solliciteren geworpen. Natuurlijk wist ik dat bij aanname van mij er een struikelblok te nemen was, zwangerschapsverlof, maar ik was genegen die als onbetaald verlof door te brengen, wat ook gerust contractueel vastgelegd mocht worden. (overigens geen idee of dit mogelijk is, maar de bedoeling was goed.)

Al met een redelijk zichtbaar buikje kwam ik op sollicitatie gesprek bij een behoorlijk corpulente potentiële nieuwe werkgever. Ik hupste goed gemotiveerd en energiek zijn kantoor binnen.

Zodra dit heerschap mij zag gooide hij zijn pen op zijn blocnote….leunde achterover en sprak zuchtend de beledigende woorden : wat komt u nou doen, in uw staat hebben we toch helemaal niets aan u…

Met een klap was mijn goede bui omgetoverd naar verbazing, verontwaardiging, en een goede dosis assertiviteit!

Mijn weerwoord was: beste mijnheer, mag ik u er op wijzen dat mijn buikje er sneller vanaf is dan die van u?

Ik heb zijn  antwoord niet afgewacht en liep lachend om mezelf zijn kantoor uit!

Uiteraard daarna mijn partner en al mijn vriendinnen gebeld…. Hilarisch!

Gelukkig waren wij in de omstandigheid dat ik dus zonder inkomen mijn “ei” lekker verder thuis kon uitbroeden en na de bevalling heb ik een leuke passende job gevonden.

Heel soms denk ik nog wel eens aan deze ongelikte beer van een man…. Zou hij al aan de lijn zijn?