Ik ben nu 61 jaar. Na mijn 55e is het me nog gelukt om 2x een tijdelijke baan voor een jaar te krijgen. Op basis van mijn ervaring.(Ter info: bij het eerste bedrijf werd ik boventallig, nadat ik hier 25 jaar had gewerkt. Het was mijn eer te na om daar afwachtend te gaan zitten afwachten totdat ze me iets zouden aanbieden.) Helaas waren beide banen geen goede keus. Bij beiden had het iets te maken met het me niet aan kunnen passen aan de cultuur binnen het bedrijf, waarbinnen ik ook inderdaad niet paste. (Wist ik eigenlijk zelf al voor en na het sollicitatiegesprek, maar ik hoopte tegen beter weten in dat dit wel mee zou vallen. Iedereen zegt dat je alles wat je kunt krijgen moet accepteren, dus ik vond het een prestatie dat het me nog gelukt was om toch een relatief goede baan te vinden. Coaches geven aan: doe wat je hart je ingeeft, weet je kwaliteiten etc. Helaas heb ik in mijn sollicitatieperiode maar 1 baan gezien waarvoor ik me echt zou willen inzetten. Ben hier overigens ook voor uitgenodigd, maar helaas hadden anderen een meer recente en op de functie gerichte werkervaring.)
Na mijn 58e is het inderdaad niet meer gelukt om aan de slag te komen. Was het in 2007/ begin 2008 nog interessant om ouderen in dienst te nemen, vanaf 2009 begon de crisis inderdaad erg toe te slaan en nu willen werkgevers inderdaad liever jongeren die je een flexibel of tijdelijk contract kunt aanbieden. En natuurlijk voor minder dan waarvoor ik gewerkt heb. Voor functies die ik gehad heb, krijg je nu gewoon 1 of 2 schalen minder.
Laten we vooral niet vergeten, dat mijn generatie niet heeft overzien dat de bomen niet tot in de hemel kunnen groeien. Ik vind het niet erg om stappen terug te moeten en ik kan het gelukkig ook gezien mijn leefwijze. Voor de jongeren vind ik het allemaal erger. Alle zekerheden etc. waar onze generatie ook voor gewerkt heeft en voor gestreden, worden in minder dan een jaar of 5 vrijwel volledig afgebroken. We zijn weer terug bij een nieuwe vorm van slavernij, waarbij werkgevers kunnen bepalen wat ze ' hun onderdanen' willen bieden. (Denk overigens wel dat de goede werkgevers hier boven staan, omdat uiteindelijk een bedrijf ten onder zal gaan aan niet gemotiveerde, onvoldoende betrokken medewerkers)
De andere kant is er ook, dat het ontslagrecht zo versoepeld is dat het niet meer uitmaakt of je via een uitzendbureau of diect werk hebt.
BeantwoordenVerwijderenDat houdt in dat je nergens enige zekerheid kan verwachten. Dat is dus voor elke Nederlander hetzelfde geworden. Ik ben ook al vier keer ontaslagen geweest in de afgelopen 6 jaar, maar diesel gewoon door. In de wachttijden tussendoor doe ik vrijwilligerswerk om de spirit er wat in te houden. Nog nuttig ook.
ja ik ben 62 jaar bij al 3;jaar in uwv best mensen; sollictatie maar ik hoor niks waar ik ook brijf of mail hoor niks meer per maanden ik weet het meer
BeantwoordenVerwijderenDe goede, integere werkgevers daargelaten- is de arbeids Arena verworden tot een Cowboy land. De mens telt niet meer mee anno 2013. Hufterigheid is ingetreden in alle lagen binnen de arbeidsmarkt. Ongeacht leeftijd,opleiding,werkervaring en motivatie, worden vele ICT werkzaamheden ge-outsourched (moeilijk woord), functies worden opgeheven, de OR heeft niks meer te vertellen, een tendens die haast niet meer te stoppen is. Wie deze maatschappij kapot maakt of er bijdraagt tot deze malaise waar we nu inzitten is te complex. Maar dat de {middel}grote bedrijven hebben bijgedragen en nog steed bijdragen tot de teloorgang van de huidige situatie, is zo klaar als een klontje. Grof ingeschat hoeven we niet te rekenen op geen enkele politicus of weldoener. You are on your own.!!!
BeantwoordenVerwijderenJa, je wordt niet vrolijk van deze arbeidsmarkt. Maar er zit voor mij niet anders op dan doorzoeken om weer aan het werken te kunnen, ook al zit ik bijna bij sollicitatie 2000, en ben ik er schijtziek van geworden.
BeantwoordenVerwijderen