Sollicitatieverhaal van de dag..

Ik ben bijna 41 jaar, sinds juni thuis, ondanks dat mijn contract afliep per november, want mijn leidinggevende (vrouw) zag mij als een bedreiging, terwijl ik toch echt een tijdelijk contract had. We hebben het hier over een Besloten Jeugdorganisatie dat valt onder het ministerie van Volksgezondheid Welzijn en Sport. Echter heeft mijn gezin en ik een heerlijke zomervakantie achter de rug, want werd nog wel doorbetaald. De druk van het zoeken naar een baan werd steeds groter, vooral met de wetenschap in mijn achterhoofd dat ik per februari geen WW uitkering of Bijstandsuitkering zou krijgen. Waarom niet? Omdat ik 6 jaar ondernemer ben geweest, met als opdrachtgevers (let op: allen sociale sectoren): de Gemeente Amersfoort, MEE UGV, Stichting Welzijn Amersfoort, Sport en Recreatie Organisatie Nederland, de GG en GD en zo'n 30 scholen in en buiten Amersfoort en op een aantal sportscholen. 

Als ik 4 jaar ondernemer was geweest, had ik niet maar 3 maanden WW uitkering, maar 15 maanden gehad, want ik heb 15 jaar gewerkt voor ik ondernemer werd. Als ik geen hard werkende man had gehad, dan had ik wel het recht gehad op een Bijstandsuitkering. Het spijt mij, als ik misschien ergens een fout niet over zie, maar na 6 maanden afgewezen te worden met standaardbrieven van diverse sociale instellingen met de mededeling dat ik geen genoeg ervaring zou hebben en tevens niet wordt aangenomen bij andere sectoren als de Horeca, de Supermarkten en zelfs schoonmaak banen, omdat ik te oud en te duur ben, en nog geen ene keer een gesprek bij het UWV, zakt hier letterlijk mijn broek van af en ik heb er nog niet eens in gescheten vanuit angst om ons huis straks te moeten gaan verkopen. Maar goed, je wordt creatief in het bedenken van ideeën om aan geld te komen en je raakt soms dichter bij mensen die je helpen. Hier hou ik me aan vast, naast de 4 0-uren contracten die ik inmiddels heb "ontvangen". De ene keer voel ik me een vechter en zet ik net als nu, even een stukje op papier om de druk op mijn borst en de brok in mijn keel te verzachten. De andere keer voel ik me een vluchter en droom ik in gedachten naar een land, waarbij ons gezin echte arme gezinnen helpt en we ergens genoeg onderdak en eten en drinken krijgen. In scholing durf ik niet meer te geloven, want ondanks een afgestudeerde Cum Laude Maatschappelijk Werker te zijn, ik heb nog steeds niet de baan van mijn dromen. Een baan, in de sociale sector, op HBO niveau, die ik part time kan uit oefenen, omdat ik er samen met mijn man voor gekozen heb, dit ouderwets te combineren met onze schoolgaande kinderen. Wie weet kunnen onze verslagen iets betekenen voor de maatschappij in Nederland. Wie weet. Ik geloof in alle beetjes helpen. En ik bedank mijn voorgangers voor hun mooie teksten en publiceer graag deze stukken via Facebook. Puur omdat ik weiger te kniezen in het huis, waar ik samen met mijn man voor geknokt heb voor onze kinderen. Zullen we allemaal gaan voor "eens gezin-d heid?". Het gaat niet om luxe, maar wel om iets, waar je iets voor kunt kopen. Geld is een ruilmiddel, be creative en trust yourself and some others, zou ik willen zeggen. Met of zonder bemiddelaars in banen. Met of zonder instanties. In ieder geval: met elkaar. Succes anoniempjes! We gaan ervoor.