Bijstand - vechten tegen de windmolens
Na 14 jaar werk als zetter moest ik met gedwongen ontslag. Ik
was toen 57. Eerst genoot ik ww-uitkering die later werd omgezet in bijstand
(ioaw). Zowel WW als bijstand heb ik als aanvulling voor mijn inkomsten van een
ondertussen verkregen deeltijdbaan. Maar, wat een problemen geven die
uitkeringen. Het is een regelrechte ramp. Wat een bureaucratie: regels, wetten
en gestrengheid. Toezicht en controle. Kortom: met de billen bloot. Ik geef toe
dat er controle moet zijn op overheidsgeld. Inmiddels ben ik de 60 gepasseerd
en tot mijn 62ste verlangde men dat ik bleef solliciteren! Iedereen
lacht erom.
Velen zijn op die leeftijd met de VUT of pensioen. Het probleem is
dat de verdiensten te laag zijn om ervan te kunnen leven, tenzij ik meer dan 30
uur per week ga werken. Momenteel werk ik 15-20 uur.
Met het personeel dat de WW doseert – coachen genoemd - had
ik geen problemen. Pet af voor hun benaderingswijzen. Echter, onder hen trof ik
verschillen.
Aanvankelijk had ik een geschikte coach die me goede begeleiding
gaf. Daarna moest er zo nodig weer gewisseld worden en kreeg ik iemand anders als
coach. De WW eindigde. Daarvoor werd netjes officieel gewaarschuwd door de WW,
maar de dienstdoende coach reageerde laconiek. Ik vertrouwde er blindelings op
en wachtte af. Te passief dus. De ioaw (bijstand) was minder makkelijk en de
ambtenaar vroeg waarom ik zo laat was. Daarnaast was er nog een laatste
zweepslag van het arbeidsbureau. Een laatste poging nog iets te kunnen
betekenen: via een banenbeurs kon ik me aanmelden bij een drietal
uitzendbureaus of agentschappen die bemiddelen in werk. Toen ik met één van hen
in zee wilde waren opeens alle afspraken van de baan, want ik kwam in de
bijstand. Een bolwerk met een psychologisch filter als schildwacht. Het blijft
een steuntje vanuit de schatkist. Wat een schat.
Kortom, je kunt er opstandig van worden of er zelfs tegenin
proberen te gaan. Helaas, zo zijn deze wetten want je doet een beroep op onze
gezamenlijke schat. Het is vechten tegen de bierkaai want, aan de andere kant
wordt deze schat hierdoor goed bewaakt. De meesten van zowel werkzoekers als
werkgevers hebben een hekel aan klaplopers.
Ik pleit voor een basisinkomen waar je net van kunt
rondkomen op bijstand niveau. Geen verplichtingen, geen beperkingen. Wil je
meer, dan zoek je werk tot de pensioengerechtigde leeftijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten