Enige jaren geleden
waren mijn partner na 3 miskramen het wel even helemaal beu!
En omdat je soms
dingen niet kan veranderen maar jezelf we, namen we een drastisch besluit. We
gaan een paar maanden naar Costa Rica.
Dus beide de banen,
die toch ook niet meer zo goed pasten, in de wilgen gehangen en gaan.
Bij thuiskomst bleek
ik weer zwanger en dit keer was het een gezonde zwangerschap. Dus euforisch heb
ik me op het solliciteren geworpen. Natuurlijk wist ik dat bij aanname van mij
er een struikelblok te nemen was, zwangerschapsverlof, maar ik was genegen die
als onbetaald verlof door te brengen, wat ook gerust contractueel vastgelegd
mocht worden. (overigens geen idee of dit mogelijk is, maar de bedoeling was
goed.)
Al met een redelijk
zichtbaar buikje kwam ik op sollicitatie gesprek bij een behoorlijk corpulente
potentiële nieuwe werkgever. Ik hupste goed gemotiveerd en energiek zijn
kantoor binnen.
Zodra dit heerschap
mij zag gooide hij zijn pen op zijn blocnote….leunde achterover en sprak
zuchtend de beledigende woorden : wat komt u nou doen, in uw staat hebben we
toch helemaal niets aan u…
Met een klap was mijn
goede bui omgetoverd naar verbazing, verontwaardiging, en een goede dosis
assertiviteit!
Mijn weerwoord was:
beste mijnheer, mag ik u er op wijzen dat mijn buikje er sneller vanaf is dan
die van u?
Ik heb zijn
antwoord niet afgewacht en liep lachend om mezelf zijn kantoor uit!
Uiteraard daarna mijn
partner en al mijn vriendinnen gebeld…. Hilarisch!
Gelukkig waren wij in
de omstandigheid dat ik dus zonder inkomen mijn “ei” lekker verder thuis kon
uitbroeden en na de bevalling heb ik een leuke passende job gevonden.
Heel soms denk ik nog
wel eens aan deze ongelikte beer van een man…. Zou hij al aan de lijn zijn?
Karolien Kooiman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten