Verhaal van onze gastblogger , " weer terug bij af"

Weer terug bij af

Op dinsdag 1 december jl. had ik mijn Slecht Nieuws-gesprek. Ik werkte twintig uur in de week, als administratief medewerkster, bij een bedrijf dat op kantoor uit niet meer mensen bestond dan één echtpaar. Op die bewuste dag had ik er twee maanden gewerkt.
Na ampele overweging hadden man en vrouw besloten dat ze toch niet met mij verder wilden.
Ze zeiden dat ze bij het sollicitatiegesprek een zelfverzekerde vrouw hadden zien binnenkomen, maar gaandeweg was er toch teveel onzekerheid voor in de plaats gekomen.
Dat, en het feit dat mijn cijfermatig c.q. rekenkundig talent niet was wat zij graag hadden willen zien.
Tja…
Ik ben een talenmens, dat klopt. Maar ik ben zeker niet allergisch voor cijfers. Oh nee. Ze zullen een punt hebben gehad. Ik ben niet in discussie gegaan, hoewel ik het niet op alle gronden met ze eens was. Argumenteren gaf niet meer. Het besluit was genomen. In de verstandhouding die aldus ontstond, was het werken daar niet wenselijk meer.
Ik kon goed met ze opschieten, het werk was leuk. Daar lag het niet aan.
Er is ook over nagedacht, met consideratie voor mij. De proeftijd liep eind december af, maar zolang hebben ze me niet in het ongewisse gelaten. Het ging weliswaar nogal halsoverkop, op die ochtend, maar ik ben keurig behandeld.
Vanwege de afstand tussen mijn adres en het bedrijf, hadden de baas en bazin mij een scooter ter beschikking gesteld. Die bleef bij hen achter. Ik werd thuis gebracht en heb met drie klapzoenen afscheid genomen van de baas, die maar zo kort mijn baas was.
Dat maakt 2009 voor mij wel een bijzonder jaar. Ik heb twee keer ontslag gekregen binnen één jaar.
In maart 2009 ben ik ontslagen uit een baan die ik tien en een half jaar had gehad. Oorzaak: recessie. Op de dag dat ik eruit vloog, gingen er nog zeven mensen met mij. Het kostte me een nacht slaap en een dag kopschudden, voordat ik begreep wat er met mij gebeurd was.
Ik liet de moed niet zakken. Heb de websites van de uitzendbureaus die mij van belang leken in ‘Favorieten’ gezet en mijn ouders bewaarden de zaterdagkrant met de vacatures. In de loop van de zomer heb ik me bij verschillende uitzendbureaus ingeschreven. Het duurde lang voordat ik een keer op sollicitatiegesprek kon komen.
Het sollicitatiegesprek waarin ik zo zelfverzekerd overkwam, was mijn vijfde. Toen ik het telefoontje kreeg, waarin werd gezegd dat ik was aangenomen, gooide ik al mijn bedenkingen overboord en accepteerde van harte de voorstellen die ze deden.
Wat kon mij het schelen, dat het een proefplaatsing was. Ik had een baan, die proeftijd kwam ik wel door. De buit was binnen.
Ik heb er twee maanden gewerkt. Twee maanden heeft mijn intuïtie me ingefluisterd dat ik er niet op mijn plek was, maar ik luisterde niet. Het stemmetje dat zei: Je aardt hier niet, heb ik genegeerd.
Het kwam toch aan de oppervlakte. In de vorm van het Slecht Nieuws-gesprek.
De intuïtie heeft altijd gelijk, hoe hard je het ook wegdrukt. Volgende keer zal ik luisteren.

Verhaal geschreven door : Afra Beemsterboer