Een vriendin belt me. Ze heeft een nieuwe baas. Een baas die twee jaar jonger is dan zij. Twee hele jaren.
Dat lijkt natuurlijk niets, en even wilde ik ook zo reageren, maar toen realiseerde ik het me pas: een jongere baas. Dat is een keerpunt in je carrière.
Een jongere baas krijgen, iemand die op hoofdlijnen aanstuurt wat jij moet doen, iemand die met andere meer senior collega's budgetten afkaart en politiek bedrijft, dat kan maar een ding betekenen: die iemand anders is beter dan jij. Veel beter. Anders zat hij niet hoger in de boom.
En dat is natuurlijk een hard gelag als je bijna vijftien jaar heel hard hebt gewerkt, omdat je het leuk vond, maar óók omdat je ergens dacht dat je de top wel ging bereiken. Nu zal niet iedereen die ambitie hebben, maar mijn vriendinnetje wel. En nu is ze gepasseerd. Dat komt hard aan.
Maar is het echt zo erg? Hoort het er eigenlijk niet een beetje bij? Was ze niet zelf ook de jonge hond die als starter al een project leidde met mensen die wel twee keer zo oud waren? Ik kan me voorstellen dat het zuur is als je droom in duigen wordt gegooid, maar ook in raden van bestuur zitten iets jongere en iets oudere heren gebroederlijk naast elkaar (gebroederlijk ja, die enkele verwaarloosbare dame in de Nederlandse boardroom laat ik buiten beschouwing). Een jongere baas kan, maar hóeft geen teken aan de wand te zijn van een afremmende of zelfs aflopende carrière.
Het ergste wat je kan gebeuren, is dat je door de jongere baas ineens als oud, vastgeroest, verzuurd, achterhaald en niet veranderingsgezind wordt weggezet. En eerlijk is eerlijk, als ik naar het gesputter van mijn vriendin luister, loopt ze die kans.
Dat zeg ik haar ook maar. Er is ook een andere kant van de medaille namelijk. Een glanzende kant. Die nieuwe baas zit niet voor niets op die plek. Die zal heel goed zijn, en goede bazen... daar kun je er niet genoeg van hebben. Daar kun je veel van leren, bijvoorbeeld. En als die nieuwe, heel goede, iets jongere leidinggevende snel weer omhoog springt naar een nieuwe, nog hogere baan, is dat een mooie kans voor mijn vriendin: als ze haar werk goed heeft gedaan en hij overtuigd is van haar kunnen, is hij een mooie kruiwagen voor haar eigen carrière. Mijn ervaring is, dat naar high potentials goed geluisterd wordt.
En toch moet ook ik even slikken als ik tijdens de voorbereiding op mijn volgende sollicitatiegesprek al googelend op een foto stuit van mijn mogelijke nieuwe baas: die zou zomaar jonger kunnen zijn dan ik.
Auteur: Dieuwke van Turenhout
bron; intermediar.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten